Featured
De Marokkaanse chaos. Als je lang genoeg kijkt, herken je er een orde in.
Ik zit op een plein met uitzicht op een drukke rotonde. De uitlaatgassen vullen mijn longen en ik hoef er niet eens heel diep voor in te ademen. Alles passeert.
When after countless unsuccessful attempts it becomes completely impossible to ignore the monster any longer, Belgium admits - never unanimously and always reluctantly - that racism ‘might be’ a factor. It should be one of the first grounds to look at when people of color fall victim to any kind of violence by white people, as racism is an inherent element of the society we live in. But unfortunately, it has to be repeated over and over again, to the point of exhaustion
Diepe zucht voor wie het niet graag ziet, maar ik ben er weer om de dieperik in te duiken en ik trek inderdaad alles rond mij mee dat ik kan meetrekken. Bind de touwtjes van jouw zwembroekje goed vast want het water is koud en de plons is diep.
Laat ik je, terwijl ik jouw hand vastneem vlak voor de sprong, zeggen dat ik het oprecht fijn vind dat je tot hier bent geraakt. Eindelijk. Het heeft je slechts twee eeuwigheden gekost. Maar goed, we kunnen nu naar beneden duiken. Onderweg vertel ik je het verhaal d’un homme qui tombe d’un immeuble de 50 étages.
Ik moet dit stuk heel eerlijk beginnen. De klimaatstrijd zoals die in België vorm en aandacht kreeg, heb ik vooral vanop grote afstand gevolgd. Al was ik het volledig eens met de eisen en aanklachten die geformuleerd werden, toch voelde ik enige argwaan over hoe de beweging op initiatief van klimaatspijbelaars leek te starten, groeide en ontwikkelde.
Aan de anti-polariseerders,
die zo berekend en rustig kunnen blijven te midden van alle heethoofden, applaus!
die altijd het positieve kunnen zien, nog meer applaus!
die in bovenstaande zinnen een compliment boven sarcasme herkennen;
“As we attempt to analyze dialogue as a human phenomenon, we discover something which is the essence of dialogue itself: the word. But the word is more than just an instrument which makes dialogue possible; accordingly, we must seek its constitutive elements. Within the word we find two dimensions, reflection and action, in such radical interaction that if one is sacrificed — even in part — the other immediately suffers. There is no true word that is not at the same time a praxis. Thus, to speak a true word is to transform the world.”
Vorige week kwam ik volgende tweet tegen: ‘Gezocht voor een artikel op @KnackFocus.be: moslims die willen getuigen over waarom ze wel of niet festivals bezoeken. Mij contacteren kan in DM of via (…)’. Al snel kwamen er reacties. Niet de verwachte reacties. Verschillende mensen, vele moslims, reageerden sarcastisch op het verzoek. En terecht. Arm Vlaanderen, jouw obsessie met moslims is groot dus je wil ze kunnen onderzoeken. Moslims als een studieobject, de parasiterende journalistiek.
Artists are here to disturb the peace.’ Van alle quotes van James Baldwin die ons de voorbije jaren steeds meer passeren, moet dit één van mijn favorieten zijn. Citaten durven wel eens een warm aandenken te vormen aan mensen die er niet meer zijn. Jammer genoeg vaak niet meer dan dat. Maar deze zin geeft me het gevoel dat Baldwin naast mij staat, mij in mijn oor fluistert en mij herinnert aan waarom ik hier op de wereld ben.
Ik heb aan je gedacht. Zou het liggen aan de maand waarin we zitten? Terwijl ik je schrijf, gaan de laatste dagen van Ramadan in. De link tussen jou en een islamitische maand waarin spiritualiteit meer dan anders centraal staat, is snel gemaakt.