amandelgevuld en honinggedipt
Mijn lichaam verzet zich tegen mij
en vormt plots rode, droge plekken op mijn huid
die volgens mijn huisarts stressgerelateerd zijn,
al kan ik niet zeggen dat ik de laatste tijd
meer druk voel dan anders
of minder.
Dat mijn lichaam er vast na al die jaren
nu pas op reageert.
Alsof de stress al die tijd onder mijn huid
heeft zitten sudderen tot ik overgaar en taai ben.
Na een onsuccesvolle zalfkuur
overweeg ik om mijn eetpatroon te veranderen
gezond, groen, detoxshit.
Ik google twee uur lang naar gezonde recepten,
heb twintig tabbladen openstaan met nieuwe gerechten
en volg tien nieuwe insta-accounts van
meal prep foodies en healthy food guru’s.
Misschien lukt het me dan, hoop ik stiekem, om
twee vliegen in een klap-gewijs
wat van de kilo’s te verliezen waarover ik al vier jaar zeg
dat ze niet mijn normale gewicht zijn.
Alsof ik een disclaimer kleef op mijn lijf.
Met de laatste jaren omgedoopt tot slechts een tussenfase
maak ik excuusjes voor elke vetrol
en op de dagen dat ik me niet schaam
voor hoe ik kan genieten van eten,
haalt schuldgevoel me in van zodra mijn bord leeg is.
Maar overmorgen
sluit ik de tabbladen met
nieuwe gerechten en ontvolg de
meal prep foodies en healthy food guru’s.
Want overmogen vind ik opnieuw dat ik niet zo hard moet zijn voor mezelf,
dat ik meer moet leren léven, dat er vreugde zit in koken
en dat roomrijke pasta’s, Jeroen Meusbeboterde cakes
en Shoumishiaanse maaltijden daar bijhoren.
Filodeeg gevuld met een amandelpasta en gedipt in honing;
het zijn mijn favoriete Marokkaanse koekjes en
niet iedereen die probeert, is gezegend met de kunst ze te maken:
de vulling te droog, de honing te rijkelijk,
het onnodige gebruik van rozenwater.
Op mijn laagste woog ik 57, een periode van verdriet
die mijn eetlust deed verdwijnen
en tegelijkertijd vond ik daar wat blijheid in
dat ik geen zin had in de bestelde paella’s
in ons Spaans vakantiehuisje
en dat daardoor mijn buik steeds meer ging krimpen.
De leegte in mijn maag vulde zich met een misplaatste trots.
Ondertussen voel ik me niet beter, maar doe ik het omgekeerde
binge-eten op zwaardere dagen.
Met gemis denk ik terug aan de 57-maanden
en vergeet daarbij dat ik toen niet gelukkiger was.
Ik maak mezelf wijs
dat ik mijn eetervaringen niet door
schoonheidsidealen laat bepalen
en dat ik vooral gewoon gezond wil zijn,
dat een kom fruit even veel deugd doet als een vettige burger
dat ik even hard geniet van noten als van
een reep chocolade of een zak chips.
Maar ik lieg.
Ik wil mijn leven onbezorgd omwikkelen in filodeeg,
vullen met een amandelpasta
en onderdompelen in honing
Ik wil geloven
dat ik soms zoete dingen verdien.
In opdracht van Radio 1 voor de podcast ‘Lijf’ van Layla El-Dekmak, hier te beluisteren. Dank aan Layla voor de uitnodiging en aan Tess die me aan het gedicht herinnerd heeft en het me online heeft doen plaatsen.